Zodra een ree onraad bemerkt. Dan spreidt het de spiegel, stampt op de grond en begint afhankelijk van het onraad te schelden. Dat levert een optisch en akoestische signaal om te vluchten. De overige reeën worden hierdoor attent en zekeren. Zodra er één ree vlucht, gaat de rest mee. Meestal het bos of struweel in.
In het bos vlucht het ree over kleine afstanden. Het kent die dekking goed en gebruikt die kennis om de situatie in te schatten en met zo min mogelijk inspanning de bedreiging te ontlopen waarbij het ree liever in haar eigen gebied blijft en rondjes draait dan dat het naar een voor het dier onbekend gebied gaat.
Veldreeën gedragen zich meer dan gewone reeën als kuddedieren. De in de herfst gevormde sprongen zijn bij veldreeën veel groter dan bij reeën die leven in gebieden met veel dekking. Sprongen van enkele tientallen stuks zijn geen zeldzaamheid. Voortdurend zijn enkele reeën uit de sprong wachters. Steeds is er minstens één ree dat de omgeving in de gaten houdt, terwijl de rest eet, herkauwt of rust.
In tegenstelling tot de reeën die naar de dekking vluchten en daar kleine min of meer cirkels in hun gebied maken, vluchten de veldreeën in hun gebied over grote afstanden voor hun veiligheid, meestal zodanig dat zij de bedreiging niet meer als zodanig zien en de situatie opnieuw kunnen inschatten. Maar ook hier binnen het hun bekende gebied. Het leefgebied en de cirkels zullen vele malen groter zijn.
Pas als de dreiging levensbedreigend is zal het ree het normale gedrag loslaten en de risico's van een vreemde omgeving aanvaarden.
Vluchten is de normale reactie van reeën op bedreigingen. Het gevolg van veel moeten vluchten is dat de noodzakelijke eerste levensbehoeften voedsel, rust en voortplanting niet benut kunnen worden. Mensen - in een dergelijke situatie - ervaren stress en worden ziek. Zij kunnen zich niet aanpassen aan de situatie. Vluchtende reeën zijn dan ook een teken dat het welzijn van de reeën wordt aangetast.